Grenspost
Vandaag moest ik nog even terug naar de grens met Zimbabwe, om verzekeringspapieren te halen en wegenbelasting te betalen. Toen we afgelopen zaterdagavond na zonsondergang de grens overstaken richting Zambia, waren de mensen die daarover gaan al naar huis. Ze lieten ons door, mits we beloofden terug te komen.
Toen ik parkeerde, kwamen de fixers en gelukszoekers gelijk op me af. Ik maakte ze duidelijk dat ik de grens niet over zou gaan en geen interesse had in waardeloze coupures van 10 miljard Zimbabwaanse dollars. Binnen stuurden de douaniers me naar de andere kant van het gebouw, de kant waar mensen het land binnenkomen. Ik moest omlopen en onderweg kwam ik een paar zwaar bewapende bewakers tegen. Om niet met 1-0 achter te komen, stapte ik op ze af om uit te leggen wat ik daar deed. Er brak meteen een glimlach door en ze legden uit waar ik moest zijn. Bij de slagboom aan de andere kant zat een jonge Afrikaanse vrouw in een vrolijk gekleurde jurk op een kapotte stoel haar bijbeltje te lezen. Op de zijkant van haar Bijbel stond haar naam met pen in grote blokletters geschreven: 'HELEN'. Precies zoals ik dat zelf vroeger deed.
Helen bleek de verzekeringsagent. Ze vroeg me om even te wachten en plaats te nemen op de andere kapotte stoel. Haar kantoortje was te klein, ze werkte liever buiten. De stoel die ze me had aangewezen, had geen zitting. In plaats daarvan was de rugleuning losgeschroefd en als zitting neergelegd. Helen haalde haar blok met formulieren en kopieerde de gegevens van mijn oude polis op een nieuw blad, cashte 304 Kwatscha en ging verder met bijbel lezen, mij snel reducerend tot één van de vele voorbijgangers.
Nu ik dit schrijf vraag ik me af, wat was ze aan het lezen?
