Weer op weg
Nieuwsgierig naar de mensen en het leven in Greyton grepen we elke kans om te mengen aan, dus toen we werden uitgenodigd voor de University of the Third Age, gingen we. En tijdens deze wekelijkse lezingen-avond in Dinosaur Village (een wijkje in Greyton waar bejaarden wonen) vonden we een stukje van de rest van onze reis.
Niassa
De avond ging over de nieuwste documentaire van Keith en Colleen Begg, twee zoölogen. Als jong-getrouwd stel hebben ze jarenlang onderzoek gedaan naar de honeybadger in de Kalahari woestijn. De honeybadger is een eigenzinnig roofdier en staat bekend als een slangendoder.
Keith was aanwezig en vertelde dat ze nu in Reservo de Niassa (Noord-Mozambique) werken en wonen met hun twee kinderen. Daar doen ze onderzoek naar de leeuwen populatie en proberen ze samen met de lokale bevolking bedreigde dieren tegen stropers te beschermen. Ze wonen acht maanden per jaar in het natuurreservaat. De andere vier maanden wonen ze in Greyton, om hun lijf rust te gunnen van de malaria.
De film is erg bijzonder en brengt de spirituele beleving van de lokale bevolking in beeld, die draait om contact met de voorouders en 'medicijn' ter bescherming van gezondheid en leven. Zo laat de docu hun veranderlijke relatie met de dieren om hen heen zien: thuis vechten ze om hun oogst te beschermen tegen bavianen, maar tijdens een zoektocht naar medicijn bij de poelen in de bergen zien ze hun voorouders in de bavianen en krijgen de apen gul te eten van de oogst. De docu laat verder zien dat het voor samenwerking met de lokale bevolking essentieel is dat je kennis hebt van de spirituele wereld waarin zij leven.
Na afloop van de film liepen we naar Keith toe, we legden uit waar wij op onze reis mee bezig zijn en dat we het gaaf zouden vinden om bij hen langs te komen. Daar reageerde hij gelijk enthousiast op: Iedereen die zo ver komt, is welkom!
Land Rover
Eenmaal thuis baalden we dat we de twee docu's over honeybadgers niet hadden gekocht, dus een paar dagen later liepen we langs. Colleen was thuis en vertelde enthousiast over hun werk, en dat ze bezig waren een milieukundig onderwijscentrum op te zetten, waarbij ze wel hulp kunnen gebruiken. Van haar hoorden we ook dat ze druk bezig zijn met de voorbereidingen om met een konvooi van oude land rovers van Zuid-Afrika naar Niassa te rijden. Wij roken een kans en vroegen of ze nog chauffeurs nodig hadden. Dat was allemaal al rond. En wat als wij zelf een land rover zouden kopen, zouden zij 'm dan van ons willen overnemen? Daarop reageerde Colleen terughoudend: ze gebruiken een specifiek model en die zijn schaars.
Direct de volgende dag stuurden we een enthousiast bericht dat we wilden onderzoeken of wij zo'n land rover zouden kunnen vinden. Toen het even duurde voordat er een reactie kwam, stelde Willemijn voor om Keith's nummer op te zoeken in de Greytongids en hem te bellen. Keith was niet in Greyton, omdat hij bezig was zijn vliegbrevet te halen. Het werd een erg leuk gesprek. Keith wist meteen weer wie we waren en toen we uitlegden wat we met Colleen hadden besproken, dacht hij gelijk met ons mee. Toen we de volgende ochtend een antwoord van Colleen kregen, waarin ze wat haken en ogen beschreef, lieten we ons daar dus niet door ontmoedigen. We antwoordden dat we intussen met Keith hadden gesproken, waarop ze vrolijk reageerde dat hij meestal meer out-of-the-box dacht.
Het idee was geboren: We zochten een Land Rover Defender met een 300 tdi motor van rond 1997 om mee naar het Noorden van Mozambique te rijden.
Zoektocht
Een auto kopen in een ander land is een uitdaging op zich. Als buitenlander heb je een Traffic Registration Number (TRN) nodig om een auto op je naam zetten. Zo'n document konden we bij de gemeente in Caledon halen, de behandeling van een dergelijk verzoek kan tot wel 6 weken duren. We waren eigenlijk dus te laat begonnen met de aanvraag want onze tijd in Greyton zat er bijna op.
Bij de gemeente in Caledon werden we door de baliemedewerker gelijk meegenomen naar een apart kantoortje. Daar ontmoetten we Michelle. Zij werkt al zo'n 30 jaar voor de gemeente en behandelt de bijzondere gevallen. Heel behulpzaam lootste ze ons door de formulieren heen. Ze was onder de indruk van onze voorbereiding, want we brachten pasfoto's en kopieën van rijbewijs en paspoort mee. Ze beloofde ons om druk te zetten achter de behandeling, omdat ze begreep dat we graag verder wilden. Ze dacht dat het in een week zou moeten lukken!
Vol goede moed begonnen we de online zoektocht naar de auto. We gingen nog een keer bij Keith en Colleen langs om te praten over de mogelijkheden en zij gaven aan geïnteresseerd te zijn in een land rover en beloofden het voertuig van ons over te nemen als we ermee naar Niassa reden. Een week later, op maandagochtend, belden we Michelle. Ze vertelde ons dat ze ermee bezig was en dat ze goede hoop had dat het snel klaar zou zijn. Ze zou bellen zodra er nieuws was. Op dinsdag hoorden we niks. Op woensdag begonnen we onrustig te worden en smeden we een plan B. We wilden erg graag verder reizen en besloten een auto te huren en te vertrekken uit Greyton. De volgende ochtend waren we onze tassen aan het pakken toen we gebeld werden door Michelle. Het Traffic Registration Number was binnen! Eigenlijk dinsdag al, maar ze was twee dagen ziek geweest. We haalden het TRN op en huurden een auto in Somerset West. Daarna gingen we langs bij de garage van Schalk Burger, de automonteur die alle wagens van Keith en Colleen voorbereidt op hun trip naar Noord-Mozambique. Hij en zijn vrouw adviseerden ons om het vliegtuig te nemen, ze hadden niks voor ons.
Die avond tijdens het zoeken naar een geschikte wagen besloten we de zoekterm iets aan te passen: er kwam een Land Rover Discovery naar voren met precies dezelfde motor als de Defenders die Keith en Colleen gebruiken. We besloten Keith meteen te bellen of dat ook zou werken. Hij vertelde dat hij de volgende ochtend onderdelen ging ophalen bij Schalk en we spraken af elkaar daar te treffen om de optie te bespreken.
De volgende ochtend kwam er groen licht: De motor van een discovery is ook bruikbaar en interessant voor Keith en Colleen. Nu was het dus zaak om de auto die we hadden gespot bij Schalk te krijgen. Die vrijdag lukte niet meer. De zaterdag en zondag ook niet. De afspraak schoof door naar dinsdagochtend. Ons geduld werd getest! Op maandagochtend vonden we nog een discovery die voldeed aan de beschrijving. Deze stond op nog geen 5 minuten rijden van Schalk bij een handelaar. We gingen er gelijk op af en reden naar Schalk, die zo vriendelijk was om de auto gelijk te onderzoeken. Helaas kwam de wagen er niet te best af. Er was wel wat aan gesleuteld, maar er moest ook nog veel gebeuren. We besloten dus af te wachten hoe de andere auto op dinsdagochtend beoordeeld zou worden.
Dinsdag was één blik onder de motorkap voor Schalk genoeg. Deze auto was aan het einde van z'n leven. Toen verraste Schalk ons door ons mee te nemen naar zijn buurman, Koos. Die had nog een discovery staan met een motor die Schalk eigenhandig helemaal had gereviseerd, waarna de wagen nauwelijks meer had gereden, vanwege een arm-blessure van de eigenaar. Als je het zo opschrijft, klinkt het bijna te mooi om waar te zijn, maar het verhaal bleek echt te kloppen. We deden gelijk een bod, met de voorwaarde dat Schalk nog even zou kijken naar wat druppels olie onder de auto. Koos zou er over nadenken.
De rest van de dag bleef het stil en we besloten de volgende ochtend weer even langs te gaan. Koos was er nog niet aan toe gekomen om Schalk te vragen een kijkje te nemen. Wij waren ongeduldig, maar begrepen ook dat deze dingen tijd kosten, dus besloten de dag op een andere manier te besteden. Dat beviel zo goed dat we ook de donderdag besloten het af te wachten en een bezoekje te brengen aan Stellenbosch, waar we nog niet geweest waren. We hadden het gevoel dat Koos uiteindelijk wel over de brug zou komen. Hij belde inderdaad 's ochtends: Hij was er mee bezig en hij dacht er nog over na.
Terwijl we door Stellenbosch liepen, kregen we ook een telefoontje van Richard. Een spraakwaterval, hij was net bij Schalk geweest en had gehoord dat wij een auto zochten en hij wist iemand met precies de auto die wij zochten. In Greyton.
Gevonden in Greyton
We lachten er hartelijk om dat onze zoektocht misschien weer in Greyton leek uit te komen. Het verhaal klonk dusdanig goed dat we besloten om naar Greyton te rijden en de wagen te bekijken.
Daar viel alles op z'n plek. De auto is klaar voor een expeditie en heeft veel nuttige extra's voor een safari. We wisten dat Schalk de auto kort geleden had onderhouden. Via whatsapp bleek Keith ook enthousiast. Dus deden we een bod. De vraagprijs was R75.000, inclusief een luxe rooftop-tent. Na even nadenken besloten we R68.000 te bieden. De eigenaar deed meteen een tegenbod van R72.000. De weg was gebaand voor het finale bod van R70.000. Maar toen bleek dat Jan Henk na al het wachten zo klaar was om deze wagen te kopen, dat hij in een vlaag van totale verstandsverbijstering akkoord ging met R72.000...
Hoewel het dus ook voor 2.000 minder had gekund, toch een goede prijs voor de land rover waarmee we, hopelijk zonder (al te veel) pech, een mooie tocht door Zuidelijk Afrika gaan maken. We kunnen onze safari gaan plannen met de eindbestemming in gedachten: Reserva do Niassa.
