Rasta Festival in Paarl
Op uitnodiging van Marshall waren we afgelopen weekend op een rasta-festival in Paarl. Hij zou daar met zijn band, de Country Conquerors, optreden.
Samen met James huurden we een auto en begonnen we aan de roadtrip.
Via de bergpas bij Franschhoek, waar we kort stopten om te genieten van de goede cuisine, belandden we met onze tentjes op 15 meter van de grote feesttent waar het festival zich af zou spelen.
Rasta is niet alleen raggae. Rasta is voluit Rastafari. Een geloofsstroming die zijn wortels heeft in de jaren '30 in Jamaica. Ze geloven dat keizer Haile Selassie I "King of Kings and Lord of Lords" een directe afstammeling is van koning Salomo (en de Koningin van Sheba). De basis voor de leefregels van de rastafari is de Bijbel, aangevuld met oude boeken en geschriften die door de westerse kerken niet opgenomen zijn in de Bijbel. Ze wijzen materialisme, onderdrukking en sensueel genot af (Babylon) en geloven in de spritituele terugkeer naar Zion, het beloofde land.
Daarnaast geloven Rasta's in cannabis. En houden ze van non-stop harde muziek.
Op vrijdagavond werd het festival geopend met religieuze liederen en stichtelijke woorden. We waren op een paar cateraars na de enige blanken in de tent. Er werd naar ons gekeken, maar niet op een vervelende manier. Er hing een hele ontspannen en respectvolle sfeer in tent.
Na de opening begonnen de optredens. En de handel in cannabis. Hoewel het verboden is in Zuid-Afrika, wordt het tijdens dit festival gedoogd. Een kans dus om het beste uit te zoeken en in te slaan voor de rest van het jaar. Tafels vol werden er aangeboden. Handen vol veranderden van eigenaar. Rasta's gebruiken cannabis in principe puur, zonder toevoeging van tabak. Er werd gebruikt door groot en klein en door jong en oud. In de vorm van joints, met pijpjes, met een afgezaagd topje van een bierfles of als spacecake. De tent vulde zich met rook.
In de hele tent was er geen druppel alcohol te krijgen. Ook volgens de regels van de rastafari. Dat was voor mij behoorlijk wennen. Hoe kom je een muziekfestival door zonder drank? De oplossing ligt voor de hand: cannabis.
Al snel werd ons een spacecake aangeboden. Koekjes zo groot als een bisquitje, maar dan iets dikker. We deelden er eentje met z'n drieën. Het effect van spacecake laat even op zich wachten en James en ik wilden wat sneller resultaat. Na even rondkijken door de tent liepen we naar een kraampje waar het druk was. Daar werden we door een paar handelaars aangesproken. We gaven aan dat we zelf geen pijpjes hadden en ook niet echt konden draaien. Zij wilden voor ons wel een mooie joint bouwen. Voor onze neus werd het goedje uit een glazen potje gehaald en met een schaar verknipt en tot een joint gedraaid.
Opmerkelijk was dat de pure cannabis veel makkelijker rookt dan tabak. Het prikt lang niet zo in de keel en ook voor de ongeoefende roker was het best mogelijk om een flinke hijs te nemen. We waren nog een beetje aan het zoeken, toch wat onwennig, naar hoe je nou moest inhaleren, toen het bij James insloeg. Niet veel later was ik zelf aan de beurt. Wat er precies gebeurt is moeilijk te beschrijven. Je begint een beetje te zweven en bij het lopen is het net of je over een luchtbed loopt. Wat ons beiden opviel is dat je eigenlijk alleen het moment zelf scherp beleeft. Zodra het moment voorbij is, vraag je je af of het wel echt heeft plaatsgevonden. In die tent gebeurden ook best bizarre dingen. Een groep rasta's die helemaal in aardappelzakken gekleed waren, mensen die ons begroetten met ingewikkelde handgebaren en niet te vergeten onze eigen gesprekken. We zochten steeds bevestiging bij elkaar: gebeurde dat nou echt? Zag jij dat ook? We maakten ons ook allebei zorgen over het volume waarop we spraken. Willemijn was mijn rots in de branding, zelfs toen ze een uurtje in slaap viel. Haar aanwezigheid was een bewijsje dat ik het contact met de werkelijkheid nog niet helemaal kwijt was. En dat had ik nodig, want de twijfel aan mijn eigen waarneming maakte me een beetje paranoïde. Ik was zelfs bang de weg kwijt te raken als ik in m'n eentje naar de wc zou gaan.
De hele trip duurde ongeveer 3 uur. Aan het eind bleek dat de Country Conquerors helemaal niet gespeeld hadden en ook niet zouden spelen. De helft van de band was niet op komen dagen, omdat de lead-gitarist spoorloos was. Om een uur of 2 gingen we naar de tent, terwijl de muziek doordenderde. De laatste band had al gespeeld en een DJ draaide Raggaeton. De bassen deden de grond trillen en slapen was een uitdaging, ook met oordoppen. Toen rond half 8 de zon op de tent begon te branden, was het tijd om op te staan. Nog steeds denderde de muziek door. En nog steeds was iedereen om ons heen heel relaxt.
Wij hadden er wel even genoeg van en besloten ergens ver van de muziek een ontbijtje te scoren en Paarl te verkennen.
Omdat we hoopten dat de Country Conquerors de tweede avond wel acte de presence zouden geven, keerden we rond 21 uur, na het eten van een gigantische T-bone steak, terug op het festivalterrein. Helaas bleek al dat de band nog niet compleet was en dat wij nóg een brak nachtje voor de boeg hadden. Genezen van de experimenteerdrift was er niet veel nieuws meer te beleven in de tent. We verbaasden ons nog wel over een vijfjarig meisje die heel geroutineerd een hele joint rookte en voor het slapen gaan nog een spacecake kreeg.
De volgende dag reden we via Worcester en Robertson terug. Een mooie rit, over bergen en langs wijngaarden, die niet meer helemaal aan ons besteed was na die twee zware nachten. Met een lege tank kwamen we aan het einde van de middag weer aan in Greyton, waar het gewoon eerste paasdag was.
Zie inkleuring voor een beeldverslag van het festival.
