Mount Mulanje
Mount Mulanje is een 600km2 groot "island in the sky". Jan Henk had het al op de kaart gezien toen we nog in Zuid-Afrika waren. Na onze ervaring bovenop het koele Zomba Plateau, hadden we veel zin om weer naar boven te klimmen. Toen we aankwamen werden we meteen omringd door jongens die allemaal aanboden om onze gids te zijn. Uiteindelijk kozen we voor de officiële weg en hebben via de Forestry een gids en een drager ingehuurd. Het tarief is 25 dollar per dag voor de gids, dit is een maandsalaris voor een bewaker in een stad als Blantyre. Het was dus eigenlijk geen verrassing toen er de volgende dag een veel jongere gids dan de man die we hadden toegewezen gekregen ons op kwam halen, met de smoes dat die ander zijn zus naar het ziekenhuis moest brengen. Het dagloon is namelijk zo hoog dat degene die het krijgt een ander inhuurt om het werk te doen voor de helft of misschien wel een derde van het geld.
Op de eerste dag liepen we van Likubula Lodge naar Chambe hut op 1.840 m. Een klim met 1.000 hoogtemeters. We namen de mooie route, die iets langer was, maar waar we onderweg water uit de beek konden halen en konden zwemmen in de poelen. Toen we aankwamen bij de hut, lunchten we, waarna we in slaap vielen. Terwijl we nog lagen te slapen, viel Thomas binnen. Een optometrist/opticien de al 10 jaar in Malawi woont en als afscheidstour 30 dagen op de berg gaat blijven om alle 65 toppen te beklimmen. We vertelden hem over de maansverduistering die zou plaatsvinden en hij haalde ons over om een dag langer op de berg te blijven om het spektakel vanaf de berg te zien. Hij gaf ons een zak pasta en saus om de extra dag mee door te komen. We sliepen die eerste nacht op de veranda en zagen de maan en de sterren aan ons voorbijtrekken.
De volgende dag stonden we om 5 uur op om op tijd te kunnen vertrekken naar Chisepo Hut, op 2.245 m. Die tocht ging soepel, binnen de tijd die ervoor stond, inclusief een theepauze. We besloten een uurtje te stoppen om even wat te eten om daarna de Sapitwa te beklimmen, met 3.002 m het hoogste punt van het Mulanje Massief. Die klim bleek superstijl. We bleven alleen maar staan omdat de rotsen als schuurpapier zijn. Na 1,5 uur besloten we te lunchen, in de hoop dat het niet te ver meer zou zijn. Daarna bleek er nog een heel pittig stuk te volgen met grote bolders, waar we overheen en onderdoor moesten. We moesten eerst om de top heenlopen, voor we hem konden beklimmen. Vrijwel de hele tocht waren we omringt door witte mist, samen met de diepe stilte, zorgde dat voor een mysterieuze sfeer.
Boven waren we uitgeput, maar blij er te zijn, hoewel het nog steeds volledig bewolkt was. Na een poosje brak het gelukkkig open en konden we wat meer om ons heen kijken. We zagen in de diepte Chisepo Hut liggen en veel verder op de contouren van het plateau rondom Mount Mulanje. De terugweg baarde ons wel zorgen, zo stijl en dan naar beneden. Ook de hoogte speelde ons parten. We besloten daarom rond kwart over drie terug te lopen, om te zorgen dat we voor donker terug zouden zijn. Dalen in zulk moeilijk terrein kan alleen in je eigen tempo, waardoor er eigenlijk geen tijd voor pauze overbleef. Gelukkig bereikten we de hut rond 10 voor 6, vlak voordat de schemering overging in duisternis. We waren totaal uitgeput, maar trots en blij dat het het er op zat. In de hut aten we eerst een zakje nootjes leeg en daarna aten we ons diner, romeinse stijl, liggend bij het vuur.
De volgende dag sliepen we uit. We vertrokken even over half9. We hadden onze gids en porter nog niet verteld dat we een dagje langer wilden blijven. We vonden dat we voor die extra dag niet het volle pond hoefden te betalen en besloten hen 20 dollar te bieden om te verdelen. Toen we de kruising passeerden die we de volgende dag zouden nemen op de terugweg naar het dal, leek het ons een goed moment. Jan Henk liep op de jongens af en vertelde hen ons plan en deed hen het aanbod. Wesley, de gids, maakte duidelijk dat hij het begreep en Jan Henk zei dat ze de tijd hadden om er over na te denken en het 's middags konden laten weten.
We liepen verder en om half1 kwamen we aan bij Chilenya Hut. Na de lunch lagen we op de bovenverdieping te rusten, toen Wolf binnenkwam. Ook een Duitser. We begroetten hem vanaf boven en even later stond hij in het trapgat met ons te praten, terwijl wij nog in de slaapzak lagen. Wolf leek niet in te zien dat dit een beetje awkward was.
Toen we weer beneden waren kwamen Wesley en Egison (de porter) om op ons voorstel te reageren. Wesley begon met zich te verontschuldigen over iets dat Jan Henk de dag ervoor, tijdens de beklimming van Sapitwa gezegd zou hebben. Waar hij op doelde begrepen we niet, dus we zeiden dat hij zich geen zorgen hoefde te maken. Vervolgens legde hij uit dat er het jaar daarvoor ernstige overstromingen waren geweest, waardoor veel oogsten mislukt waren en het voedsel duur was. Hij voegde toe dat we wisten wat het tarief was en vroeg ons of we niet meer konden bieden. Jan Henk zei te begrijpen wat hij zei en vertelde dat hij had gehoord van de slechte oogst. Hij voegde er aan toe te weten dat het dagtarief voor Malawische begrippen erg hoog is en dat het geboden bedrag ($200) geen klein bedrag is. Bovendien zouden we de laatste dag tijdig moeten vertrekken, omdat we de grens nog over wilden, waardoor het maar een halve dag was. Willemijn zei dat we wel onze simkaarten aan konden bieden, waarop nog een flinke hoeveelheid data op stond. Jan Henk voegde nog toe dat het ook mogelijk zou zijn dat slechts één van hen een dag langer bleef, met de toevoeging dat hij de voorkeur had om het met z'n allen af te maken. De jongens begrepen dat er niet meer in zat en zeiden dat ze de tocht ook het liefste met z'n vieren af zouden maken. Ze accepteerden ons aanbod met een grote glimlach en we schudden elkaar de hand. Het was meteen duidelijk dat ze maar wat blij waren met de $ 20 extra. En wij waardeerden hun poging om het onderste uit de kan te halen.
Later die middag begon het te regenen en te donderen. Ook in Malawi kan het weer in de bergen zomaar omslaan. Even later kwam Thomas aan, hij had zich gehaast vanwege het weer. We aten het eten dat hij ons gegeven had met z'n drieën, aangevuld met worteltjes en knoflook. Na het eten gingen we op zoek naar kameleons. De Duitsers vonden er allebei één. De Hollanders geen. Daarna zaten we bij het haardvuur nog te kletsen over reizen door Afrika, tot veel later dan we gewend waren. Om half10 was het tijd om weer naar de vide te gaan, de verhoogde slaapplek die we misschien wel kozen omdat het een beetje op onze rooftoptent lijkt.
De volgende ochtend konden we weer rustig aan doen. Nadat we wakker werden vroegen we de caretaker om vuur te maken. De caretaker is degene die zorgt voor vuur, heet water en de afwas bij elke hut.
We hadden nog niet echt een plan voor deze extra dag en terwijl we het hier met Thomas over hadden, kwam Wesley aanlopen met een voorstel. We waren aangenaam verrast door zijn assertiviteit en enthousiast over zijn plan. Een tocht naar The Crater, een spectaculaire halfronde stijle wand op de rand van het massief en een bezoekje aan Lenje Pools, een paar mooie natuurlijke poeltjes, waar we zouden kunnen zwemmen. Het weer was inmiddels helemaal opgeklaard, dus daar hadden we wel oren naar. Thomas was van plan om die dag een paar nabijgelegen toppen te beklimmen. Dat leek Jan Henk een mooi plan. We besloten ons maar op te splitsen. Willemijn zou onder escorte van Wesley en Egison naar The Crater lopen en Thomas en Jan Henk zouden de twee toppen bedwingen, waarna we elkaar weer zouden treffen bij Lenje Pools voor de lunch en een bad.
Jan Henk besloot licht te reizen en nam een zak gedroogde peren mee en een liter water. Thomas zette gelijk stevig aan en een uurtje later stonden ze op de eerste top. De andere top was iets hoger en lag er tegenover. Thomas dacht dat we er in een half uurtje heen konden lopen. Jan Henk gokte op 45 minuten, maar voegde er aan toe er liever geen weddenschap over af te sluiten. In een nog wat hogere versnelling begonnen we aan de afdaling en de daarop volgende beklimming. Op de flank van de berg stond een harde, koude wind, die vanaf Sapitwa kwam. De wind en het hoge tempo snoerde ons de mond, maar inderdaad, binnen een half uur stonden we bij het kruis van de tweede top, met een adembenemend uitzicht op Chambe Peak en het plateau in de diepte. Vanaf beneden hadden we gezien dat de flank van de berg richting Lenje Pools liep, maar of het begaanbaar zou zijn wisten we niet. Thomas stelde voor het te proberen en Jan Henk accepteerde. Hoe erg kan het zijn? Al vrij snel begon de steilte toe te nemen en op een gegeven moment zat er niks anders op dan op handen en voeten ("four wheel drive", volgens Thomas) met behulp van de graspollen en boompjes ons een weg naar beneden te banen. Gelukkig lukte dat zonder uit te glijden en even later liepen we tussen het verbrande struikgewas richting de poelen, waar we een half uurtje eerder dan Willemijn en haar escorte aankwamen.
Na de lunch en een zwempartij liepen we terug naar de hut, waar we een spelletje Bawo speelden, wat ons was uitgelegd door Egison. We bereiden ons avondeten en liepen geregeld naar de oostkant van de hut om te kijken of de maan zich al liet zien. We wisten dat er een maansverduistering zou zijn, maar het was niet gelukt om op te zoeken hoe laat. Op een gegeven moment kwam Egison aanlopen om aan te wijzen dat de maan was opgekomen. Alleen dat was al het extra dagje waard. Terwijl de avond vorderde en we geregeld keken of we al wat zagen, werden we toch wat slaperig. We besloten naar bed te gaan en een waak-schema aan te houden. Jan Henk zou elk heel uur wakker worden om te kijken of het al begonnen was en Thomas elk halve uur. Er volgde een brak nachtje, tot om 3.05 een kleine schaduw zichtbaar werd in de rechterbovenhoek van de maan, die inmiddels naar de andere kant van de hut was verhuisd. We kleden ons snel warm aan en maakten Thomas wakker.
De maansverduistering verliep snel en langzaam tegelijk. Aan de ene kant had je het gevoel dat je de schaduw kon zien groeien, maar aan de andere kant leek het tijden te duren voor de verduistering volledig was. Ongeveer een uur later was het zover. De maan was helemaal verduisterd en stond als een grijs-rode bol aan de hemel. Het viel ons op hoeveel beter je kon zien dat de maan geen schijf is maar een bol. Willemijn had ook Wesley, Egison en de caretaker gewekt, die ook onder de indruk waren van het spektakel en zich afvroegen wanneer de maan weer gewoon zou worden. We bleven wakker tot ongeveer half 5. De maan ging toen al bijna weer onder en het leek ons toch wel lekker om nog even een half uurtje te slapen. Om 5 uur ging opnieuw de wekker en om 6.10 waren we onderweg naar beneden. We daalden als een dolle af en 3 uur en een kwartier later tikten we de auto aan, namen we na betaling afscheid van Wesley en Egison en bereiden ons voor op ons vertrek naar Mozambique. Niet wetend wat de dag voor ons in petto had...
