Genadendal Taxi Service
Voor ons weekendje Kaapstad zochten we vervoer. We kregen het advies om gebruik te maken van Genadendal Taxi Service. Taxidiensten zijn heel gebruikelijk in Zuid-Afrika. We hadden ze al door Kaapstad zien crossen. Je moet wel een beetje een insider te zijn om te begrijpen hoe het werkt. Elke taxi rijdt een eigen rondje. Je kunt een taxi aanhouden om in te stappen, of je op de drempel van je huis op laten pikken en af laten leveren. Wij wisten dat allemaal nog niet.
We maakten een telefonische afspraak om opgehaald te worden om 13.00 uur 's middags. Toen er om 13.15 uur nog geen taxi was, dachten we: ach, het is Afrika, dit zal wel zo horen. Toen er om 13.30 uur nog steeds geen taxi was, vroegen we Marshall wat hij er van dacht. Het leek hem verstandig om er even achteraan te bellen. De dame aan de andere kant van de lijn verzekerde me dat we niet vergeten waren. We zouden weldra opgepikt worden. Rond 14.00 uur reed er een bakkie (een pick-up) voor. Dat was onverwacht. We hadden een typische hyundai 16-seater verwacht, zoals alle taxi busjes. Na ons ervan verzekerd te hebben dat het wel degelijk om Genadendal Taxi Service ging, stapten we in. Twee jonge gastjes zaten voorin. Onder begeleiding van Miley Cirus' Wrecking Ball vertrokken we over het zandpad van de Ecolodge richting Kaapstad. Na ongeveer een half uur werd het bakkie langs de kant van de weg geparkeerd. Na wat onduidelijkheid bleek dat we moesten wachten op een ander voertuig. Zo'n twintig minuten later, kwam het langverwachte witte Hyundai busje aanrijden. Wij, de twee jongens en een radiator stapten in. De radiator was de enige andere passagier en hij kreeg de beste plek in de bus. Wij keken elkaar aan en dachten dat we over 1,5 uur toch wel in Kaapstad zouden zijn.
Na de bergpas die de toegang vormt van de Hottentot's Hollandbergen naar de Kaapse vlakte, sloegen we af richting Somerset West. Toch nog een andere passagier. Een jong meisje ging achter ons zitten en begon in het Afrikaans te babbelen met de chauffeur. Ik herinnerde me dat de hij iets had gezegd over zijn vriendin, waarmee hij dat weekend zou gaan winkelen. Na een poosje viel ze in slaap, terwijl wij verder richting Kaapstad reden. Bij de afslag reden we rechtdoor, het bleek dat we nog een boodschapje moesten doen. Het was inmiddels spitsuur aan het worden en de jongens wisten duidelijk niet precies waar ze moesten zijn en vroegen steeds naar de weg. Op een gegeven moment reden we een bedrijventerrein op en even later stopten we bij een garagebedrijf. De halte van de radiator.
Eindelijk werden wij naar Kaapstad gebracht, door de stinkende spits. Daar werden we rond 17.00 uur afgezet bij De Parade. Niet voor de deur zoals beloofd, want de chauffeur had nog een lange rit voor de boeg met z'n vriendin.
Het was een lange zit, maar voor 140 rand per persoon (nog geen 12 euro) was het een goedkope reis-ervaring. We spraken dan ook af dat we die zondag om 17.00 uur weer mee terug naar Greyton wilden rijden. De chauffeur zou ons een half uur voor vertrek bellen, zodat we tijd hadden om naar De Parade te komen.
Na het weekendje Kaapstad, met eco-films en de Tafelberg, had ik nog steeds het volste vertrouwen dat we een half uur voor vertrek gebeld zouden worden. Willemijn wilde liever op de afgesproken tijd ter plaatse zijn, dus we gingen rond 16.30 vast richting Parade. Toen we er rond vijf voor vijf bijna waren, ging te telefoon. Het was de chauffeur, die zich afvroeg waar we bleven. Willemijn zei dat we nog vijf minuten nodig hadden, waarop de man ons vroeg om er één van te maken. We haasten ons en het bleek dat ze er inderdaad al stonden, met al een hele verzameling passagiers klaar voor vertrek. 17 uur bleek ineens toch gewoon 17 uur te zijn. Gelukkig waren we al in de buurt!
Het stipte vertrek stemde me positief over het verloop van de rest van de rit. De heenweg zal vast uitzonderlijk geweest zijn. Vol goede moed stapten we in, na vrolijk door onze mede passagiers begroet te zijn. De chauffeur was een stuk ouder en had een rustige rijstijl. Ook gunstig.
We hadden Kaapstad nauwelijks achter ons gelaten of we verlieten de snelweg alweer. Eerste halte. En door ging het naar Strand. Daar moest iemand opgepikt worden. De chauffeur wist niet precies waar en we reden een straat een keer of drie op en neer voordat hij na een paar keer vragen de goede voordeur gevonden had. Weer op weg. Om even later weer af te slaan. De volgende zoektocht diende zich aan. We bevonden ons intussen in een township en Willemijn zat achterin met sjaal en zonnebril. Bijna iedereen zwaaide vrolijk. De mannen achter in de bakkies, de kinderen langs de kant van de weg en de passagiers va n andere taxi busjes. De township trok aan ons voorbij. Een kleurrijke verzameling van kleine huisjes, kerken, moskeeën, tukshops en vooral heel veel mensen.
Het volgende adres bleek nog moeilijker om te vinden. Gelukkig was iedereen op straat heel behulpzaam. Na vijf keer heen en weer rijden, bleek dat we het huis al even zo vaak voorbij waren gereden. Het huisnummer was een beetje onduidelijk geschreven. De zon was onder toen we richting de bergen reden. De laatste stop voor de bergpas naar de Overberg was bij een benzinestation. Daar werden alle passagiers gevraagd vast te betalen, zodat er brandstof gekocht kon worden. Een groot gedeelte van het geld ging rechtstreeks naar de pomp, waardoor je benieuwd wordt wat er voor de chauffeur overblijft.
Al onze mede-passagiers stapten uit in townships in Caledon, Heuvelkroon, Berea en Genadendal. Wij waren de enigen die doorgingen naar Greyton en dus de laatste passagiers die afgeleverd werden. Keurig voor de deur, vijf uur nadat we waren ingestapt. Om dat op waarde te schatten, moet je weten dat het ritje ook binnen 2 uur afgelegd kan worden. Ons 'baie dankie' werd beantwoord met een vriendelijk 'niets te danken'. Het was voor de chauffeur een normale werkdag geweest. En voor ons een boeiende culturele ervaring, hoewel een beetje langdradig, net als dit stukje.
