De Tafelberg
Recht voor ons ligt de tafelberg die we gisteren te voet beklommen. We zitten nu in een barretje op het Waterfront na te genieten. Feitelijk zijn we vanaf zeeniveau naar de top gelopen: 1085 meter omhoog.
Toen we vrijdag in Kaapstad aankwamen, liepen we vanaf het centrum naar Villa Zeezicht, ons logeeradres (aanrader!). Dat waren ongeveer de eerste 100 meter. De volgende dag werden we gewekt door het morgenrood, dat door een kiertje van de gordijnen piepte. Vanuit onze kamer hadden we een prachtig uitzicht over de stad. Zo mooi hadden we Kaapstad nog niet gezien, maar we waren van plan die dag nog hoger te klimmen.
De dame die Villa Zeezicht runt was zo vriendelijk geweest om een meeneem-ontbijtje voor ons te maken, zodat we lekker op tijd konden vertrekken. Tegen half acht gingen we de deur uit. De zon stond intussen al een stuk hoger.
Het eerste stukje van de klim ging door de woonwijk Oranjezicht. Vervolgens liepen we een stuk over een mountainbike pad, waarna we op Tafelberg Rd uitkwamen. Hier gaat het Plattekloofpad omhoog. Wij hadden er intussen al bijna een uur op zitten. Toch was het verschil duidelijk merkbaar. De steilte van het pad nam toe. De zon stond pal in onze rug en het begon al flink op te warmen.
We waren duidelijk niet de enigen die deze zaterdagochtend naar boven wilden. Groepen scholieren, dames van in de veertig, toeristen in alle kleuren van de regenboog en een groep zingende mannen. Iedereen sleepte zichzelf naar boven. Een enkeling vloog naar boven alsof het geen moeite kostte, op sportschoentjes en met een camelbag op de rug. Maar voor de meesten was het een grote beproeving. De zon, de rotsen, de zwaartekracht, stappen die net te hoog zijn, de hitte. Geen wonder dat de Tafelberg jaarlijks meer doden eist dan Mount Everest.
Als ik nu de berg bekijk, is het onvoorstelbaar dat je daar uberhaupt naar boven kunt lopen. De rotsen steigen loodrecht uit boven de stad als een onneembare vesting. Alleen omdat ik er gisteren was, weet ik dat de schaduw net rechts van het midden een kloof is, de Platte Kloof, waar het pad doorheen loopt.
Ongeveer 3 uur na ons vertrek uit Villa Zeezicht kwamen we aan het einde van het pad. Daar heb je nog niet meteen het majestueuze uitzicht dat je zou verwachten na zo'n lange klim. We liepen eerst richting het aankomstpunt van de kabelbaan om onze watervoorraad aan te vullen. Op dat stukje kun je naar het zuiden kijken. We zagen de vuurtoren van Kommetjie, Houtbay, en in de verte Cape Peninsula, met kaap de Goede Hoop. Allemaal plekken waar we al geweest zijn.
Een berg is pas bedwongen als je op het hoogste punt hebt gestaan, dus na een verkwikkende lunch, liepen we naar MacLear's Beacon, het oostelijke stukje van de Tafelberg, dat net enkele tientallen meters boven de rest uitsteekt. Ook dat is weer een wandeling van een uur, maar dan over de hoogvlakte die de tafelberg zijn naam geeft. Op de heenweg liepen we over de zuidelijke flank, door een soort moerasgebied met rietstengels en door de wind gepolijste rotsblokken.
Vanaf MacLear's Beacon kon je alle kanten opkijken. Absoluut de moeite van de wandeling waard. De enorme vlakte van Kaapstad en Somerset West, met in de verte de imposante bergen van de Overberg, waar Greyton ligt.
Op de terugweg liepen we langs de noordkant van de berg, vlak langs de rand, waardoor we neerkeken op het centrum van Kaapstad en de haven, alsof je er boven vliegt.
Voor de afdaling hebben we gebruik gemaakt van de kabelbaan, die de tocht in een paar minuten aflegt. Even slikken, al die mensen, maar onze benen waren dankbaar.
