Het Parlement der Dingen
Voor de schrijfwedstrijd rond de oprichting van het Parlement der Dingen, schreef ik een kort stukje. De opdracht was om je te verplaatsen in een ding en vanuit dat ding te spreken. Helaas niet het winnende stuk, maar wel één van de inzendingen die genomineerd werd:
Ik ben in alles en alles is van mij gemaakt. Alles dat is keert tot mij weder en alles dat zal zijn komt uit mij voort.
Ik ben van alle tijden en plaatsen. Geen hoekje of gaatje ontsnapt aan mij. Geef me tijd en ik vul alles op. Poets alles glad. Veeg alles uit.
Van alles dat uit mij is voortgekomen, fascineert het leven me het meest. Die onvermoeibare drang om te groeien, zich te vermenigvuldigen, te overleven. Al die soorten die elkaar versterken of elkaar verdringen.
Nog maar kort geleden vierde het leven zijn huidige hoogtepunt met het ontstaan van de mens. Een indrukwekkende rangschikking van genen en cellen. De mens geloofde in zichzelf en zijn scheppende vermogen. De mens zag oorzaak en gevolg, ook waar het niet bestond. Sinds de komst van de mens heb ik de wereld nog nooit zo snel zien veranderen. Veranderingen die eerder onnoemelijk veel aardse omwentelingen in beslag namen, vonden plots plaats in een ademtocht. Hele ecosystemen werden omgegooid of weggevaagd. Diersoorten stierven uit of worden bedreigt. En de planten? Waar ooit elk dal zijn eigen soorten kende, zaait de mens meer van hetzelfde.
Het leven krijgt alleen nog ruimte binnen door de mens gemaakte kaders: de grenzen van zijn akkers en zijn steden. De laatste stukjes wildernis zijn ingeperkte parken. Zelfs leven dat lang geleden zijn natuurlijk einde vond, delft de mens om te verbranden.
De kracht die de mens als scheppend ziet, is zo vaak vernietigend. Alsof de mens een niet te stillen honger heeft om chaos plat te slaan tot iets begrijpelijks. Soms voelt het alsof de mens zelfs mij bedreigt, met zijn alsmaar groeiende hopen van mij vreemde materialen.
Ik wacht rustig af waar het toe leidt. Al raast de mens in zijn hang naar orde naar zijn eigen eind, al duurt het nog een dorre eeuwigheid. Mij deert het niet. Ik ben het stof der aarde. In het Parlement der Dingen, heb ik het laatste woord.
